زندگی انسانی بیگانه، از کشته‌مرده‌ی ستاره‌های پاپ بودن تا به‌تنهایی غذا خوردن، همگی به‌وضوح در این رمان به تصویر کشیده شده‌اند. این رمان در یک مسابقه‌ی نویسندگی کشف شد و تاکنون سرتاسر دنیا فروش بی‌نظیری داشته است. اگر تبدیل‌شدن به یک ژیمناست حرفه‌ای، بالرین و یا نوازنده‌ی ویولن از سنتان گذشته است، هنوز شانس این را دارید که نویسنده شوید. کتاب پیش رو رمانی است که در مسابقه‌ی نویسندگی کشف شد و نویسنده‌اش در چهل و اندی سالگی تصمیم به نوشتنش گرفته است. پس ممکن است! نمی‌دانید مطالعه‌ی این رمان چه لذتی دارد. در تمام طول داستان شخصیت اصلی، الینور، کاملاً واقعی حس می‌شود؛ انگار که تمام مدت انتظار می‌کشیده تا به او توجه شود.

در هر اداره یا شرکتی یک «الینور» هست. آن‌هایی که کمی عجیب‌اند، کیسه‌های پلاستیکی جمع می‌کنند و از هر عمل جمعی‌ای گریزان‌اند. آن‌هایی که تا مجبور نباشند یک کلمه از دهانشان بیرون نمی‌آید و خانه و زندگی‌شان تنها چیزی است که به آن فکر می‌کنند و گاهی نیز انسان‌های نامهربانی هستند. موجودیت الینور ساده، بانظم و ترتیب و درعین‌حال، پوچ است. او هرروز هفته کار می‌کند، جمعه‌شب به خانه می‌رود، پیتزا می‌خورد، یکی دو بطری ودکا می‌نوشد و با هیچ‌کس حرف نمی‌زند تا دوشنبه صبح از راه برسد و دوباره روز از نو، روزی از نو.

جالب است که کتاب‌های زیادی درباره‌ی جنون، فراموشی و دیگر بیماری‌های روانی نوشته‌شده و حالا مدتی است که تمام توجه‌ها روی موضوع «تنهایی» است. تنهایی یکی از بزرگ‌ترین بلاهای عصر ماست؛ عصری که نهایت خوش‌گذرانی مردم با یکدیگر وقت گذراندن در فضای مجازی است. تنهایی الینور دلایل بسیاری دارد که با پیش رفتن در رمان یکی‌یکی آشکار می‌شوند؛ مانند این مسئله که تنها مشکل الینور نداشتن فعالیت اجتماعی است یا اینکه ایراد دیگری دارد؟ با جلو رفتن داستان این سؤال نیز پاسخ خود را می‌یابد و تصور ما از رفتار صحیح اجتماعی به‌تدریج کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود.

الینور درعین‌حال زن جالب و خنده‌داری است. در این قسمت الینور از لیوان محبوبش می‌گوید: چند سال پیش از یک فروشگاه خیریه خریدمش. رویش عکس یک مرد صورت گرد است که ژاکت قهوه‌ای تنش کرده و بالای سرش با خط عجیب‌وغریب زرد نوشته‌شده: نهایت آمادگی! نمی‌فهمم منظورش چیست اما ودکای زیادی تویش جا می‌شود و دیگر لازم نیست مدام لیوان را پرکنم. این رمان چیزی است میان کتاب «اعجوبه» اثر آر. جی. پلاچیو و «جودیت هرن» اثر برایان مور، اما جالب‌تر. شخصیت‌های داستان نه خوب‌اند و نه بد و خبری هم از بازی‌های ادبی نیست.

شخصیت‌ها درست شبیه همان مردم دوروبرمان هستند. مهربانی تأثیرگذارترین احساس است. اگر اولین باری که الینور به آرایشگاه می‌رود و آخر کار به آرایشگر می‌گوید «ممنون که خوشگلم کردی!» گریه نکنید، مشخص می‌شود قلب و احساس ندارید. این داستان روایتی است مملو از یک غم عمیق، گرم و ناگفته. این رمان کاری می‌کند بخواهید یک مهمانی بگیرید و همه‌کسانی که می‌شناسید را دعوت کنید و تک‌تکشان را در آغوش بگیرید؛ حتی کسی که همه فکر می‌کنند کمی عجیب‌وغریب است!

کتاب الینور آلیفنت کاملا خوب است، نوشته‌ی گیل هانیمن است که اولین بار در سال 2017 منتشر شد.این کتاب توسط آرتمیس مسعودی ترجمه و نشر آموت آن را چاپ کرده است.

مشاهده و خرید کتاب اینترنتی از cavack.com