سیمون دو بووار در کتابش ابتدا به محدودیت‌های زیست‌شناختی زنان اشاره می‌کند. سپس به این می‌پردازد که این محدودیت‌ها اگرچه مهم‌اند، اما نمی‌توانند عامل انقیاد زن توجیه شوند. سپس به دوران زن‌سالاری در تاریخ می‌پردازد. البته معتقد است که باوجود الهه بودن زن، او از حقوق اجتماعی محروم بوده است. بعد به این می‌پردازد که قبل از دوران سرمایه‌داری زن در کلیت موجودی پست تلقی می‌شد و پس‌ازآن، زن تنها مایه‌ی احترام بود.

بعد از صنعتی شدن و ورود زن به کارگاه‌ها، وضع او به‌شدت رقت‌انگیز می‌شود. در ادامه به جنبش حق رأی اشاره می‌کند و بعد به این می‌پردازد که علت عقب‌ماندگی زن‌ها، کهتری آن‌ها در تاریخ بوده است. پس‌ازآن است که خواست‌های زنان را مطرح می‌کند. در ادامه کارخانه‌داری را زیر سؤال می‌برد. او می‌گوید زن با ازدواج رعیت مرد می‌شود. سپس می‌گوید به‌واقع زن‌ها از تماس جنسی در ازدواج لذت نمی‌برند. به نظر دو بووار ازدواج زن را نابود می‌کند و استعدادهای او را به فنا می‌دهد.

دو بووار سپس به مادری می‌پردازد و اینکه جلوگیری از سقط‌جنین موجب تولد فرزندان ناخواسته می‌شود. به نظر دو بووار چیزی که به آن غریزه‌ی مادری می‌گویند، اساساً پدیده‌ای اجتماعی است و می‌تواند وجود نداشته باشد. سپس به آرایش و لباس اشاره می‌کند و می‌گوید جامعه از زن می‌خواهد خود را یک شیء جنسی ببیند. علاوه بر پوشش و آرایش، یکی دیگر از بیگاری‌هایی که اجتماع به زن تحمیل می‌کند دید و بازدید است.

او باید به بهترین وجه پذیرایی کند؛ ظرف‌های بلوری خود را به معرض نمایش بگذارد و… . سپس به بردگی زن در روسپی‌گری می‌پردازد و البته می‌گوید درواقع این روسپی‌گری هم مانند ازدواج نوعی معامله است. او در بحثش از زن مستقل می‌گوید این حقوق اگر با استقلال اقتصادی همراه نباشد فایده‌ای ندارد. او با اشاره به وظایف مادری که به‌صورت سنتی بر عهده زن گذاشته‌شده است اشاره می‌کند که زن مستقل امروزه بین منافع حرفه‌ای و امیال طبیعی‌اش دوپاره شده است. درباره‌ی زن و هنر نیز نویسنده معتقد است هنر تنها به زنان کمک می‌کند که خودشان را به نمایش بگذارند و نارسیسمشان را بروز دهند. او در رابطه با نظام تعلیم و تربیت بیان می‌کند تمام آموزش‌های زنان توطئه‌ای است که راه‌های طغیان را بر او ببندند. در پایان نویسنده دنیای برابر را دنیایی می‌داند که در آن هیچ مرزی ناشی از طبقه یا جنسیت به وجود نیاید.