اثری دیگر از بهومیل هرابال؛ داستانی غم‌انگیز با سیری شناور و تکان‌دهنده درباره‌ی زندگی در کشوری کمونیستی؛ اما این بار با حکایتی جذاب و هوشمندانه؛ داستانی درباره‌ی یک مرد و کتاب‌هایش. راوی داستان، هانتا، به مدت 35 سال در یک زیرزمین در شهر پراگ زحمت می‌کشد بی‌آنکه حتی به تعطیلات برود.

شغل هانتا این است که کاغذهای باطله را در گونی جمع‌آوری و آماده‌ی بازیافت کند. در همین 35 سال، هانتا نه‌تنها با عشق هر کتاب یا اثر هنری که از میان زباله‌ها پیدا می‌کند، جمع (اتاق‌خواب او پر است از این کتاب‌ها که به طرز خطرناکی هم سنگین هستند.) و تمامی آن‌ها را از اراسموس، نیچه و افلاطون گرفته تا کانت، لائوتسه، سنکا، لیندبرگ و جکسون پولاک، مطالعه کرده است.

هانتا مانند یک مخزن اطلاعات است و این در حالی است که او تحصیل نکرده است و مسئول جمع‌آوری زباله است. هانتا اغلب به علت سروسامان دادن کاغذهای باطله‌ی قصابی از سر تا پا آغشته به خون و اکثر مواقع ظاهر نامرتبی دارد. او با فکر کردن پی‌درپی درباره‌ی مفهوم شغلش در این سازمان قدیمی واقع در پراگ، کم‌کم تبدیل به یک فیلسوف هنرمند می‌شود و همین موضوع سبب می‌شود نمادها برایش مفهوم تازه‌ای پیدا کنند؛ فیلسوفی که از زباله‌های جمع شده با دقت و حوصله، شاهکارهایی خلق می‌کند. «جمع‌کردن گونی‌های کاغذ باطله… در قلب هر یک از گونی‌ها یک فیلسوف هست».

پیام کتاب درباره‌ی تلاشی برای جلوگیری از نابودی فرهنگ یک ملت به دست خودش است؛ تلاشی بی‌فایده. شور و شوق هانتا که با مطالعه‌ی کتاب دوچندان شده، با خاطرات جوانی‌اش همراه می‌شود. خاطراتی چون مرگ مادرش و عشق بی‌دریغش نسبت به دختری کولی که توسط حکومت نازی کشته‌شد.

قدرت داستان‌سرایی هرابال، مدیون اساتید بزرگی چون کافکا، بکت و ولتر است. آثار هرابال فریادی است از صمیم قلب برای فرهنگ؛ فریادی به بلندی و رسایی همیشه با بیانی ساده و بی‌نظیر.